Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Gryficach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gryficach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Bielecki

Protokolant: Elwira Kwiecińska

Przy udziale Prokuratora: -----

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 r.

sprawy S. K. (1)

córki Z. i J. z domu S.

urodzonej (...) w T.

oskarżonej o to, że w dniu 6 lipca 2017 r. w G. na klatce schodowej bloku przy ul. (...), nie sprawując właściwego nadzoru nad swoim psem, który swobodnie, bez kagańca i smyczy przemieszczał się na ogólnodostępnej klatce schodowej, nieumyślnie doprowadziła do pogryzienia przez psa M. G. (1), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci rany kąsanej długości 1 cm i dwóch ran kąsanych o długości po 0,5 cm okolicy końca dalszego podudzia lewego, które to obrażenia naruszyły czynności dotkniętych narządów ciała pokrzywdzonej na okres do 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 2 i 3 kk

I.  uznaje S. K. (1) za sprawcę czynu z art. 157 § 2 i 3 kk i na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk, art. 67 § 1 kk postępowanie karne przeciwko niej o ten czyn warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk zobowiązuje S. K. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz M. G. (1) kwoty 426,84 zł (czterysta dwadzieścia sześć złotych osiemdziesiąt cztery grosze) oraz orzeka od S. K. (1) na rzecz M. G. (1) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

III.  na podstawie art. 629 kpk, art. 627 kpk, art. 616 §1 pkt 2 kpk zasądza od S. K. (1) na rzecz M. G. (1) kwotę 420 (czterystu dwudziestu) złotych tytułem kosztów związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika;

IV.  na podstawie art. 629 kpk i art. 627 kpk zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym wymierza jej 100 (sto) złotych opłaty.

Radosław Bielecki

Sygn. akt II K 801/17

UZASADNIENIE

w zakresie orzeczenia o obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynieniu

Wyrokiem z dnia 16 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w Gryficach warunkowo umorzył na okres 1 roku próby postępowanie karne prowadzone przeciwko S. K. (1), oskarżonej o to, że w dniu 6 lipca 2017 r. w G. na klatce schodowej bloku przy ul. (...) nie sprawując właściwego nadzoru nad swoim psem, który swobodnie, bez kagańca i smyczy przemieszczał się na ogólnodostępnej klatce schodowej, nieumyślnie doprowadziła do pogryzienia przez psa M. G. (1), w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci rany kąsanej długości 1 cm i dwóch ran kąsanych o długości po 0,5 cm okolicy końca dalszego podudzia lewego, które to obrażenia naruszyły czynności dotkniętych narządów ciała pokrzywdzonej na okres do 7 dni, to jest o czyn z art. 157 § 2 i 3 kk.

W punkcie II części rozstrzygającej wyroku Sąd, na podstawie art. 67 § 3 kk, zobowiązał S. K. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz M. G. (1) kwoty 426,84 zł oraz orzekł od S. K. (1) na rzecz M. G. (1) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 2.000 zł.

Zgodnie z treścią art. 67 § 3 kk, który stanowił podstawę prawną dla powyższego rozstrzygnięcia, umarzając warunkowo postępowanie, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Orzeczenie więc w zakresie obowiązku naprawienia szkody miało charakter obligatoryjny i warunkowane było jedynie tym, czy szkoda w wyniku przestępstwa powstała i czy nie została już naprawiona (podobnie Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 10 maja 1994 r., WR 75/94, OSNKW 1994, nr 7-8, poz. 46 czy z dnia 31 sierpnia 2007 r., V KK 228/07, LEX nr 307803). Przekładając powyższe na realia niniejszej sprawy wskazać należało, iż niewątpliwie w następstwie występku, którego dopuściła się S. K., powstała u pokrzywdzonej M. G. szkoda o charakterze materialnym, która polegała na konieczności poniesienia kosztów leczenia zranionej nogi oraz utracie części zarobków związanej z koniecznością pobytu na zwolnieniu lekarskim. Jak wynika z dokumentów przedłożonych przez pokrzywdzoną w postaci faktur za zakupione medykamenty (k. 58 – 62), które w ocenie Sądu okazały się być wiarygodnymi, jako że zostały wystawione przez uprawnione osoby i w odpowiedniej formie, koszty związane z leczeniem wyniosły łącznie 140,62 zł, zaś z równie wiarygodnego pisma pracodawcy M. G. (1) (k. 121) wynika z kolei, że w efekcie pobytu na zwolnieniu lekarskim po zdarzeniu będącym przedmiotem sprawy jej zarobki zmalały o kwotę 206,88 zł, a dodatkowe wynagrodzenie roczne o kwotę 79,34 zł netto, co razem dało kwotę 286,22 zł. Jeśli zaś dodać do siebie kwoty 140,62 zł oraz 286,22 zł, to łączny rozmiar szkody, jaką poniosła pokrzywdzona w wyniku przestępstwa, którego dopuściła się oskarżona wyniósł 426,84 zł, a skoro szkoda ta w chwili wyrokowania nie została w żadnej części naprawiona, to Sąd taką właśnie kwotę orzekł od S. K. (1) na rzecz M. G. (1) tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości.

Natomiast w przypadku orzeczenia o zadośćuczynieniu za doznaną przez M. G. (1) w wyniku przestępstwa, którego sprawczynią była S. K. (1) krzywdę Sąd uznał, że istnieje przewidziana w art. 67 § 3 kk możliwość jego orzeczenia, skoro pokrzywdzona niewątpliwie doznała krzywdy w wyniku zdarzenia, jej rozmiar w świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, a więc zeznań M. G., dowodów z dokumentów dotyczących głównie procesu jej leczenia oraz opinii biegłych medyków, które Sąd uznał za wiarygodne, jako że były jasne, logiczne, brak też było okoliczności świadczących o braku wiarygodności któregokolwiek z nich, był możliwy do określenia, nie zaistniały też przeszkody dla możliwości uiszczenia zadośćuczynienia przez S. K..

Miarkując wysokość wspomnianej krzywdy Sąd miał na względzie rodzaj i rozmiar następstw zachowania się S. K. (1) dla zdrowia pokrzywdzonej, okoliczności związane z koniecznością poddania się przez nią leczeniu, w tym zabiegom medycznym, co niewątpliwie związane było też z dolegliwościami bólowymi, jak też psychicznymi wynikającymi choćby z dyskomfortu związanego z koniecznością noszenia opatrunków, plastrów na ranach, czy też niemożności pełnego korzystania z zaplanowanego wyjazdu urlopowego do Egiptu. Z drugiej strony miał też na względzie Sąd i to, że występek przypisany S. K. miał charakter nieumyślny, a naruszenie czynności narządu ciała w postaci podudzia lewego nie przekraczało siedmiu dni. Okoliczności zaś te doprowadziły Sąd do przekonania, iż zasadnym było orzeczenie na rzecz M. G. (3) od S. K. (1) zadośćuczynienia w kwocie 2.000 zł, która to kwota powinna stanowić dla pokrzywdzonej realną wartość i stanowić rekompensatę za ból i cierpienia psychiczne.

Na marginesie wspomnieć należałoby i o tym, że w obecnie obowiązującym stanie prawnym przy miarkowaniu zadośćuczynienia Sąd nie może wziąć pod uwagę sytuacji materialnej sprawcy, co wiąże się z tym, że zadośćuczynienie za krzywdę wyraża instytucję o cywilnoprawnym charakterze, a więc nie ma do niego zastosowania art. 440 kc, odnoszący się jedynie do naprawienia szkody, ale nie do zadośćuczynienia, które ma być odpowiednie (tak Jacek Gudowski, Gerard Bieniek w „Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna”, teza 15 do art. 440 kc – dostępne w zbiorze LEX oraz Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10.10.2013 r., V KK 130/13 – dostępne w zbiorze LEX). Zadośćuczynienie orzekane w postępowaniu karnym ma być nie tyle dodatkową dolegliwością dla sprawcy, co rekompensatą za doznaną krzywdę. Jednak nawet pomijając powyższe, w pełni podzielane przez Sąd meriti stanowisko wspomnieć należałoby o tym, że zasądzona na rzecz pokrzywdzonej kwota zarówno tytułem obowiązku naprawienia szkody jak i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie przekraczały możliwości zarobkowych S. K., która wszak osiąga stałe, acz niezbyt wysokie dochody i były adekwatne również do jej sytuacji majątkowej.

Radosław Bielecki